#017 - Lepsze i gorsze chwile

Jeszcze tego samego dnia jechali z Sasuke się do szpitala, żeby dowiedzieć się co z Mami i Yuko.

Nie powinna tego robić, ale czuła że musi, różnorodne myśli przychodziły jej do głowy. Miała tylko nadzieję, że żadna z nich nie okaże się prawdziwa.

- Boję się- zaczęła kiedy jechali obwodnicą. Głos miała zachrypnięty.

- Wszystko będzie dobrze- zerknął na nią.

- Jesteś optymistą, co?- spojrzała na niego posępnie.

- A ty nie?

- Za długo siedzę w tej branży, żeby nie być optymistką- westchnęła- musiałabym być kompletnie głupia, żeby ślepo wierzyć w to że „wszystko będzie dobrze”.

- Nazywasz mnie głupcem?- spojrzał na nią spod byka.

- Twój optymizm wychodzi z tego, że jesteś nieświadomy w jak tragicznym stanie była Yuko, ale nie jesteś też głupcem dlatego że jesteś optymistycznie nastawiony do jej wyzdrowienia. Wielu lekarzy potrafi zdziałać cuda ratując ludzkie życie- wyjaśniła- jednak nie zawsze im się to udaje- dodała ciszej, z powrotem patrząc w okno.

- Dobra, jeśli mam być szczery to wszystko zepsułaś. Jako dobry przyjaciel chciałem podnieść cię na duchu, a jedyną sensowną wypowiedzią jaka w tej chwili przyszła mi do głowy to właśnie „wszystko będzie dobrze”- spojrzał na nią lekko urażony jej wywodem.

- Patrz na drogę- upomniała go- doceniam to, że chcesz mnie pocieszyć ale w takiej sytuacji nic mi nie pomoże z samopoczuciem. Jestem po prostu świadoma co może pójść źle podczas operacji. Wiem jakie mogą wyniknąć powikłania podczas zabiegu. Wiem z którymi można sobie poradzić bez problemu, ale też wiem jakie mogą doprowadzić do śmierci pacjenta- westchnęła w końcu- nienawidzę swojej pracy.

- Uspokój się- lewa rękę oderwał od kierownicy i położył Sakurze na kolanie lekko je ściskając- w tym szpitalu pracują najlepsi lekarze, na pewno zrobią wszystko żeby uratować życie Yuko.

- Mam taką nadzieję- z trudem powstrzymywała łzy, wpatrując się w przemijającą za oknem nocno panoramę miasta- jeśli coś stanie się Yuko, Mami zostanie sama. Nie ma rodzeństwa, dziadków, wujków. Nikogo.

Siedziała w poczekalni dla rodzin operowanych i czekała na jakiekolwiek informacje. Sasuke był zobaczyć co z Mami, jak się czuje po przeszczepie.

Wrócił po chwili z dwoma kubkami kawy, uśmiechając się lekko.

- Z Mami wszystko w porządku- podał jeden kubek Haruno- pielęgniarki mówią, że jeśli do rana nic się nie zmieni to bez problemu przyjmie przeszczep.

- Dzięki- uśmiechnęła się lekko, patrząc ze zmęczeniem na Sasuke.

Naszła ją myśl dlaczego tak się uparła na tą „przyjaźń”? Dlaczego do cholery nie przyzna się w końcu, że chce z nim być? Przecież był przy niej cały czas, i nie chodziło tylko niesamowity seks. Był przy niej i rozumiał ja jak nikt inny. Kochał ją a ona kochała jego. Dlaczego więc do jasnej cholery uparła się, że z nim nie będzie?! Nawet gdyby znowu miał ją zostawić to znowu przejdzie nad tym do porządku dziennego tak jak zrobiła to osiem lat wcześniej.

- Dr Haruno- zza drzwi prowadzących na bloki operacyjne wyszedł jej stażysta.

- Shirai? Powiedz czy masz jakieś wieści na temat Hitomi Yuko?- zerwała się z krzesła jak poparzona, odkładając kubek z kawą na stolik stojący obok.

- W zasadzie, pani doktor- chłopak potarł kark- asystowałem podczas tej operacji. Dr Tsunade…

Było widać, że chłopak nie wie co ma powiedzieć. Motał się, wypowiadając słowa bez ładu i składu.

- Mów wreszcie!- Sakura chwyciła za ramiona i lekko nim potrząsnęła, nie zwracając uwagi na siedzących w poczekalni ludzi, którzy czekali na wiadomości o członkach swoich rodzin, którzy w tej właśnie chwili znajdowali się pod skalpelem chirurgicznym.

- Sakura, uspokój się- Uchiha podszedł bliżej.

W tej samej chwili drzwi na blok operacyjny stanęły otworem i w progu stanęła Tsunade wraz z dwójką innych chirurgów. Wyrazy twarzy każdego z nich mówiły aż nadto.

- Nie- westchnęła Sakura, patrząc z przerażeniem na przełożoną i współpracowników- nie- powtórzyła głośniej, zakrywając usta ręką. Łzy zaczęły jej spływać po policzkach- to nie możliwe.

- Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy- zaczęła spokojnym tonem Tsunade- ale obrażenia jakie odniosła Yuko były zbyt rozległe. Jej organy wewnętrzne były w tragicznym stanie i podczas wykonywania zabiegu pękła główna aorta. Wykrwawiła się zanim zdążyliśmy podjąć jakiekolwiek działania.

Przerażający i rozpaczliwy krzyk przeszył ciszę szpitalnego korytarza. Zsunęła się na kolana płacząc jak małe dziecko.

- Sakura- Tsunade kucnęła przy niej i ją przytuliła- wiem jak się czujesz, ale musisz być silna. Dla Mami.

Od śmierci Yuko minęły dwa dni, a Sakura wciąż leżała na kanapie w swoim domu i wpatrywała się w zgaszony kominek podczas gdy z wieży stereo leciały ciche słowa spokojnych ballad. Nie odzywała się do nikogo, wszystkich ignorowała.

Usłyszała zgrzyt klucza w zamku drzwi, jednak nie interesowało ją kto i po co przyszedł.

- Hej- a więc przyszedł Sasuke- byłem dzisiaj u Mami, czuje się znacznie lepiej. Tsunade mówi, że za kilka dni będzie mogła wyjść ze szpitala.

- I ciekawe gdzie pójdzie- mruknęła.

Odezwała się pierwszy raz od czterdziestu ośmiu godzin.

- Wciąż ukrywacie przed nią to, że została sama- ciągnęła dalej.

- Słuchaj- wszedł do salonu i usiadł, po turecku, na podłodze przed Sakurą- powiedziałem o tym wszystkim moim rodzicom i zaproponowali, że adoptują małą.

- Co?- ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy, usiadła i wbiła wzrok w Uchihę.

- Sam bym to zrobił, ale urząd nie przyzna mi małej bo nie mam żony- wzruszył ramionami.

- Ale… twoi rodzice nawet jej nie widzieli na oczy- zaskoczenie malowało się na jej twarzy- jak mogą adoptować dziecko, którego nie znają.

- Większość małżeństw adoptujących dzieci nie zna swoich „nowych” pociech- wyjaśnił- po za tym widzą, że to dla mnie ważne.

- Wymusiłeś na swoich rodzicach adopcję Mami?

- Nie!- od razu zaprzeczył- ja nawet nie wchodziłem na ten temat. Po prostu mama zaoferowała się, że adoptują małą. Wątpię, żeby nawet przemyślała swoją decyzję, ale po kilkunastu pytaniach czy jest tego pewna wciąż upierała się przy adopcji.

- No właśnie, nieprzemyślane! A przecież dzieci to odpowiedzialność- wciąż była w szoku.

- Sakura, moi rodzice wychowali dwóch synów, myślę że z jeszcze jednym dzieckiem również sobie poradzą- uśmiechnął się do niej krzywo, czując się lekko urażony tym co powiedziała na temat odpowiedzialności.

Kogo jak kogo, ale państwa Uchiha nie można było nazwać nieodpowiedzialnymi.

- Widzę, że jest ci to nie na rękę- spojrzał na nią uważnie- staram się znaleźć Mami dom...

- To wspaniale- uśmiechnęła się, czując łzy szczęścia napływające jej do oczu- nawet nie wiesz jak się cieszę- rzuciła się mu na szyje i oboje wylądowali na podłodze. Sasuke leżał na plecach a Sakura na nim- ale co jeśli twoi rodzice dostaną odmowę?

- Czemu mieli by dostać?- uśmiechnął się szelmowsko- mój ojciec jest komendantem policji, matka szanowaną działaczką wielu organizacji charytatywnych. Mami będzie miała wszystko co sobie zażyczy i dwóch starszych braci gotowych dla niej zabić.

- A co Itachi na tą całą sytuację?

- Z początku był sceptycznie nastawiony do całej tej sytuacji- jego uśmiech lekko zbladł- ale po długich rozmowach również doszedł do wniosku, że to dla mnie bardzo ważne i postanowił pomóc.

- Pomóc?

- Adopcja dziecka to tygodnie, jak nie miesiące, biurokratycznej tułaczki. Kiedy w końcu trafimy do sądu każdy członek naszej rodziny będzie zeznawał. Gdyby Itachi okazał się skurwielem mógłby powiedzieć wtedy, że adopcja Mami jest wyłącznie moją fanaberią, którą narzuciłem moim rodzicom. Wtedy na pewno by nam jej nie oddali.

- A adopcja Mami nie jest jedynie twoją fanaberią?- uśmiechnęła się słodko.

- Los Mami jest dla ciebie ważny, więc jest również ważny dla mnie- spojrzał jej w oczy natychmiast poważniejąc- tak jak ty jesteś dla mnie ważna- pocałował ją delikatnie.

Oddała pocałunek.

- Dlaczego nie chcesz do mnie wrócić?- spytał przerywając po chwili pocałunek.

- Chcę- odpowiedziała machinalnie. I mówiła szczerze.

- Naprawdę?- otworzył oczy szeroko ze zdziwienia.

- Naprawdę- uśmiechnęła się zalotnie- kocham cię, Sasuke. I ty kochasz mnie, zawsze przy mnie jesteś i rozumiesz mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Tak więc, naprawdę chcę do ciebie wrócić.

- Teraz uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie- objął ją mocno w pasie i przeturlał ich pod zgaszony kominek, tak że teraz to on leżał na Sakurze- nie martw się już więcej o Mami- powiedział spokojnie- zapewnie jej życie o jakim nawet nie marzyła.

- Przecież będziesz tylko jej bratem- zaśmiała się.

- I właśnie dlatego będę się nią opiekował najlepiej jak tylko potrafię, jako starszy brat- uśmiechnął się szeroko, po czym ją pocałował.

Leżeli tak przy kominku, przytuleni do siebie, kiedy usłyszeli klucz wkładany do zamka drzwi.

- No cześć, mam się świetnie. Cieszę się, że wy też. Chce ktoś herbaty?- rozległ się głos Naruto.

- Naruto- Hinata przeciągnęła każdą sylabę jego imienia- wchodzisz jak do siebie.

Nie odpowiedział nic.

- Ja chcę herbaty- rzucił Sasuke.

- Mówiłam ci, że nie jest sama!- Hinata prawie pisnęła.

- Spokojnie, jesteśmy ubrani- zaśmiała się Haruno- dla mnie też herbatę- rzuciła.

- Rozmawiałam z Tsunade- Hinata od razu przeszła do rzeczy, kiedy tylko usiedli wszyscy przy kuchennym stole- mówiła że państwo Uchiha starają się o adopcję nad Mami- wyciągnęła z torby na zakupy pierniczki i położyła na stole. Naruto natychmiast sięgnął po słodkości- czy to prawda?

- Najprawdziwsza- uśmiechnął się Sasuke również sięgając po ciastko.

- Szczęście w nieszczęściu- Hinacie zaszkliły się oczy- ten maluch już wystarczająco się wycierpiał w życiu.

- Nie rycz- rzucił Naruto- to przecież żaden powód do płaczu. Powinnaś się cieszyć.

- Jakiś ty gruboskórny- oburzyła się brunetka- nie wiesz co to są łzy szczęścia?!

- Jemu od zawsze brakowało piątej klepki- stwierdziła Haruno, zalewając wszystkim herbatę wrzątkiem.

- Nienormalni mają lepiej, wiesz- rzucił z przekąsem.

- Skoro tak twierdzisz.

Jechali we czwórkę do szpitala. Sasuke prowadził, nie czuł się zbyt pewnie kiedy musiał być pasażerem.

Kiedy jechali do Yuuki nie przeszkadzało mu to, musiał wtedy odpocząć, ale po mieście nie lubił kiedy ktoś inny prowadzi.

- Swoją drogą, Sakura- zaczął Naruto wychylając się z tylnego siedzenia- nigdy nie widziałem cię za kółkiem, a przecież zdałaś prawo jazdy jako pierwsza z nas wszystkich.

- Nie mam czasu, żeby kupić samochód- odpowiedziała.

- Mam pomysł- rzucił entuzjastycznie- może zamiast kopulować jak króliki powinniście wybrać się po taki samochód?

Hinata głośno wciągnęła powietrze, oburzona zachowaniem narzeczonego, Sakura o mało nie udławiła się własną śliną, a Sasuke skwitował wszystko głośnym śmiechem.

- Jesteś niemożliwy- syknęła Hyuuga, kiedy usiadł z powrotem na swoim miejscu.

- Nie wyczułaś tej aluzji?- Sakura odwróciła się do przyjaciółki- twój mężczyzna daje ci znać, że brakuje mu seksu.

- Mój mężczyzna dostaje tyle seksu ile jestem w stanie znieść. I jeśli nie chce dostać szlabanu powinien darować sobie denne komentarze- warknęła patrząc wściekle na narzeczonego.

- Mami- Sakura uśmiechnęła się pogodnie wchodząc do sali w której leżała Mami. Zaraz za nią weszli Sasuke, Hinata i Naruto. A po chwili dołączyły do nich pielęgniarki opiekujące się małą oraz jej lekarz prowadzący, Tsunade i stażyści Haruno.

- Sakura-san- uśmiechnęła się szeroko mała- nie wie pani gdzie są moi rodzice? Mam nowe serduszko już dwa dni, a oni jeszcze nie przyszli mnie zobaczyć- momentalnie posmutniała.

- Mami- zaczął niepewnie Sasuke- musimy z tobą porozmawiać- usiadł przy jej łóżku.

^(-.-)^

Chciałam was przeprosić za to, że notka dopiero teraz, ale od środy nie miałam Internetu=/

Ogólnie rozdział drętwy, ale postaram się poprawić w następnych:)

Ogólnie to postanowiłam pisać na tym blogu jedno opowiadanie na raz. Było zbyt wielkie zamieszanie, a i sama nie umiałam się w tym wszystkim połapać.

Tak więc chcę powiedzieć, że kolejne opowiadanie (w trakcie którego pisania właśnie jestem) będzie osadzone w starożytnym Egipcie i będzie ono "co by było gdyby" ff na podstawie książki "Nefertiti". Cóż bardziej będzie to ff historii, no ale dostałam takiego kopa do tego opowiadania (już jakiś czas temu) i chciałabym je w końcu opublikować(^_^)

Co do samego opowiadania SasuSaku powoli zaczynają mi się wyczerpywać pomysły - została mi jeszcze rocznica u państwa Uchiha i jestem w kropce... Może je zakończę i w czasie publikowania innego opowiadania zacznę pisać kolejne z serii SasuSaku? Nie wiem. Chciałabym, ale musiałabym znaleźć jakąś inspirację...

Jeszcze raz przepraszam, że notka dopiero teraz=(